Mario Pino en familie

Vanochtend een beetje aan het bijkomen van het nieuwjaarsfeest waar ik hier gisteren geweest ben, oef oef oef.

Toen ik samen met Arnaud in Arequipa aankwam de 27e hadden wij eigenlijk niets gepland behalve onze trip door de Colca Canyon.
Wel is Arequipa de plaats waar Bram is geboren aangezien Cees Dorresteijn hier 28 jaar geleden voor een landbouwproject woonachtig was. Van Annemarie heb ik vervolgens het mailadres gekregen van Mario Pino, nog immer woonachtig in Arequipa en als veearts betrokken bij dit project.

Vlak voor kerst had ik Mario een mail gestuurd met de vraag of hij me iets van dit project kon laten zien tijdens mijn verblijf in Arequipa. Heel toevallig belde Mario mij exact op het moment dat wij in het hostal neerploften. Vervolgens hebben we kennis kunnen maken met de Peruaanse gastvrijheid. Ook al had Mario alleen de ochtend tijd, hij is tegenwoordig professor op de universiteit van arequipa en moest bij een diplomauitreiking zijn, werden wij de hele morgen en een deel vd middag rondgeleid door Arequipa. Arnaud had al het idee geopperd om een trip langs de campinas te maken, dus deze tour kwam perfect uit. Ook werden we ook nog even langs het ziekenhuis geleid waar Bram was geboren, de kerk waar hij was gedoopt en de straat waar de familie gewoond had. Mij op de foto zetten met dit huis bleek vrij lastig aangezien de straat tegenwoordig beveiliging heeft. Deze arme man kon ons echt niet doorlaten, ondanks de discussie van 30 minuten die Arnaud met hem had :o.

In de middag werden wij uiteraard uitgenodigd voor een uitgebreide lunch in een restaurant met zijn vrouw Sonya, zoon Gonzalo en schoondochter Taty. Gonzalo en Taty nodigde ons direct uit voor het nieuwjaarsfeest in één van de tenten hier in Arequipa. Aangezien Arnaud de 31e weer richting Lima zou vertrekken en ik dus op mezelf aangewezen zou zijn, kwam me dit vrij goed uit hihihi. Taty zou voor mij een date regelen (zo gaat dat hier) en was mijn tweede salsa les een feit. Een andere afspraak was dat we de 31e ´s ochtends om 6u opgehaald zouden worden voor het bezoek aan het project. Na het eten nog wat drankjes genuttigd bij de familie thuis, wat vrij vermakelijk was aangezien er toch nog wel wat cultuurverschillen zijn. Vaak is de eerste vraag in Peru namelijk of je katholiek bent en gelooft in god. Onbegrijpelijk is het hier wanneer zowel Arnaud als ik aangeven dat wij niet in god geloven. Voor hen is het heel normaal als je in mindere dagen even met god praat.

De 31e werden we volgens afspraak al vroeg opgehaald. Het ontwikkelingsproject ligt op een uur rijden van Arequipa in de woestijn. de Nederlanders hebben hier heel goed werk afgeleverd blijkt. De manier waarop Mario spreekt over de Nederlanders is erg dankbaar. Er is 28 jaar geleden namelijk iets structureels aangelegd, waarvan de formule nog steeds in andere nieuwe projecten wordt gebruikt. Dit in tegenstelling tot de Amerikanen die hier alleen maar voor eigen gewin waren gekomen. Eigenlijk leek dit gedeelte van de woestijn wel een beetje op Nederland: groene akkers, holstein koeien. Alleen de cactussen naast de weilanden, de onverharde weg en het ontbreken van sloten maakten duidelijk dat we hier toch echt in de woestijn waren. toch was het wel indrukwekkend dat hier landbouw mogelijk is gemaakt en dat wij 28 jaar later nog kunnen worden rondgeleid.

Bij terugkomst Arnaud in de taxi gezet richting vliegveld. Ikzelf zou door Taty en gonzalo opgehaald worden om mij iets op te pimpen. Aangezien ik in mijn tas alleen maar shirtjes had en wandelschoenen en het toch wel een formeel feest was, moest ik toch een bloes en andere schoenen kopen hahaha.
Mijn date was overigens geswitched, in eerste instantie zou ik aan Ina gekoppeld worden. Uiteindelijk bleek ik niet met haar te daten, maar kreeg ik twee dames toegewezen oef oef oef. Arme Mark, het feit dat je een dubbel date hebt, houdt in dat je feitelijk de hele avond op de dansvloer staat en na de tracking van de afgelopen week kan ik vertellen dat het vrij zwaar was. Maar de avond was heel gezellig en heel anders dan in Nederland. Mijn eerste biertje kreeg ik pas nadat we er al ruim een uur waren, hiervoor werd er aan een grote tafel gezeten en werd er wat gedanst. tsja natuurlijk zijn mijn heupen nog niet soepel zonder alcohol. Gelukkig verbeterde dit gedurende de avond.

Zo dadelijk met de taxi naar het vliegveld voor mijn vlucht richting Titicacameer. hier zal ik twee dagen verblijven, waarna ik vertrek richting cuzco.