Weer helemaal fris!

Ja daar ga je dan met je belofte om vlug iets over Pisco sin fronteras te plaatsen op je site. Daar is weer weinig van gekomen. De werkelijkheid was dat ik na zeven maanden werken in Pisco echt moeite had om los te komen van het leven daar. Teruggekomen in Lima viel ik letterlijk in een zwart gat. Geen vast werkpatroon gedurende de dag, geen 50 mensen om je heen, geen gezamenlijke biertjes meer in de avond.

Terug naar het regenachtige Lima, waar ik met de neus op de feiten gedrukt werd dat ik met mijn geld eigenlijk te lang vrijwilligerswerk had gedaan. Moest op zeer korte termijn werk vinden! Tegelijkertijd had ik ook tijd nodig om alle ervaringen van de Pisco tijd te verwerken, tijd die er eigenlijk niet was. Gelukkig vond ik nog een Interpolisspaarfonds potje waardoor ik richting Arequipa en Bolivia kon.

Mooie bijkomstigheid was dat Andreas samen met Hans aan het reizen was door Bolivia en Peru, kon ik hen mooi tegemoed reizen. Helaas verloor ik op de dag dat ik naar La Paz zou gaan mijn paspoort (tsja ben dingen verliezen dus nog niet verleerd) en moest ik hen dus in Arequipa opwachten. Samen met Delphine (Franse vriendin) naar Arequipa gereisd, waarna zij doorging naar La Paz. Drie dagen laten kwamen Hans en Andreas Arequipa aan. Echt supergaaf om ze weer te zien. Ook goed om weer mensen buiten Pisco te ontmoeten! De eerste avond lekker wat gedronken en voetbal gekeken. De volgende dagen Arequipa met de mountainbike en te voet verkend ter voorbereiding op de beklimming van de Misti de vulkaan vlakbij Arequipa (5834m)!
De dag daarvoor bij Mario en Sonya langsgeweest om wat angstaanjagende verhalen over de beklimming van Mario jaren geleden aan te horen. Pfff en angstaanjagend is het kan ik je vertellen, vooral als je vanaf zeeniveau komt is het net alsof je ontploft op die hoogte. Voor de beklimming zie http://www.losgringosholandeses.waarbenjij.nu.

Na de Misti zat hun avontuur in Zuid Amerika er al bijna op en zetten we de terugreis in naar Lima. Hier kon ik ook mijn mooie nieuwe roze tijdelijke paspoort ophalen. Tijdelijk, aangezien ik besloten had om nog wat langer te gaan reizen om een week met twee vrienden Eric en Delphine te gaan hiken in de buurt van La Paz. Maar eerst nog het afscheidsdiner van Andreas en Hans. Arnaud had mooi het meest exclusieve restaurant van Lima uitgezocht (dank je wel Arnaud kom ik daar ook eens hahaha!! Tuurlijk ook heel veel dank aan Andreas die het vervolgens mocht betalen :)) en vervolgens nog even doorgezakt. Al is dat vrij moeilijk in Lima op maandagavond.

Donderdag op mijn gemak richting Ica gereisd om een Poolse vriendin te ontmoeten. Vrijdagavond de nachtbus naar Arequipa genomen en weer lekker gearriveerd in het relaxte hostal van Alex (casa de los penguinos). 's Middags zou ik dan op bezoek gaan bij Gonzalo en Taty die hun zoon aan hun oma wilden tonen. Direct daarna blies Sonya's moeder ook haar laatste adem uit. Hierdoor had ik in plaats van een borrel een begrafenis! Best interessant om mee te maken, hier worden de doden de volgende dag direct begraven. 's Avonds toch maar zelf wat gaan drinken en merkte dat ik alweer aardig mezelf begon te worden aangezien ik niet meer zo schuw was als de weken ervoor: binnen 5 minuten zat ik aan een tafel met 4 meiden om me heen. In plaats van één biertje werd het zes uur 's nachts.

Van Delphine kreeg ik ondertussen mailtjes dat ik zo spoedig mogelijk naar La Paz moest komen waarna we een driedaagse hike konden doen. In La Paz in het goedkoopste hostal ooit ingecheckt (20 bolivianos = 2 euro), na Pisco vind ik alles luxe.
Na een dag alle spullen bijeenverzameld te hebben waren we helemaal klaar voor de El Choro tocht naar beneden die start op 4600m en die het hoogste punt na een uur bereikt 4800m. Het grappige is dat als je een slaapzak huurt voor een driedaagse hike je alleen maar voor de nachten dat je hem gebruikt hoeft te betalen. Dus 2 nachten in plaats van vier dagen.

De tocht begon al goed aangezien we veel te lang in het busje waren blijven zitten en dus al bijna onder waren. Ondanks het feit dat de chauffeur aangaf dat het vanaf dat punt veel makkelijker was en zeker een dag minder, besloten we toch een lift terug te pakken hahaha.

Eenmaal weer terug op hoogte - een tocht van ongeveer een half uur - bleek het vooral in het begin vrij koud en mistig, weinig uitzicht dus. Het landschap deed me vreemdgenoeg aan Ierland denken. Rond vijf uur, ongeveer zes uur na de start kwamen we aan bij de eerste overnachtingsplaats waar we onder een afdak onze tent konden neerzetten. Het koken de eerste nacht viel nog niet mee, het leek meer op soep dan op spaghetti, maar dat kan ook heel goed te maken gehad hebben met het feit dat we erge honger hadden. De driepersoonstent bleek helaas die avond toch echt een twee-en-een-half persoons waardoor we opgevouwen de nacht door moesten brengen.
Half uitgerust met een betonnen rug de volgende morgen rond negen uur opgestaan en om tien uur vertrokken. Delphine kreeg door het afdalen vrij veel last van haar knie, waardoor we gaandeweg de dag besloten om haar beurtelings tegemoed te lopen om haar tas te dragen. Tsja gentlemen bestaan nog in deze tijd :). De ruote bleek vrij gemakkelijk met meestal een dalend en redelijk geplavied pad die me wel wat aan de Inka trail naar Machu Picchu deed denken. Halverwege de dag werden we wel verrast door, vlak nadat we de rivier overstaken, een flink stuk bergop. Oef er leek geen einde aan dit steile stuk te komen. Daarna werd het allemaal weer wat vlakker maar begon het helaas ook te regenen. De Lonely planet vertelde ons dat het het beste was om van mei tot en met september te lopen in verband met de regentijd, eind september viel daar helaas niet onder. Navraag bij de dueña leerde ook dat het sinds de dag ervoor was gaan regenen. Jaargetijden veranderen hier van de één op de andere dag, vrij bijzonder.
Als eersten kwamen we bij de tweede "camping" aan. Buiten het hoogseizoen bevonden zich maar 15 mensen in dezelfde dag op deze route, dus lekker rustig.
's Avonds tegen woekerprijzen een biertje gekocht bij de plaatselijke SRV ter voorbereiding op onze laatste ontspannende dag, wat later toch iets minder ontspannend bleek te zijn.

Vol goede moed de laatste dag ingegaan op weg naar een Japanse tuin. Hier woont een oude Japanner die waarschijnlijk op 1 van zijn reizen de droomplaats had gevonden en daar nu nog steeds woont. Delphine bleek steeds meer last te krijgen van haar knie en Eric en ik moesten steeds verder terug lopen. Eenmaal bij de Japanse kerel aangekomen bleek deze met een sterk Japans accent Spaans te praten. Gezien de bochel op zijn rug heeft ie wat te lang in de tuin gewerkt, een vreemd gezicht om hem zo rond te zien lopen/strompelen. Delphine was al helemaal het slachtoffer, want de beste man zat waarschijnlijk om contacten verlegen, want toen zij aangaf uit Frankrijk te komen, moest ze zich samen met hem door een oud fotoboek van Elzas-Lotharingen doorworstelen. Op naar de laatste twee gedenkwaardige uren.
Omdat Eric en ik een flink tempo erop na hielden schatten we zo in dat we na 45 minuten op de helft zaten. Aangezien steeds langzamer kon lopen besloot ik om haar tas direct mee te nemen, was toch nog maar iets meer dan 30 minuten. Bovendien namen we zoveel mogelijk shortcuts, waardoor we er nog korter over zouden doen. Helaas bleek de laatste shortcut geen shortcut te zijn.
Ik begon naar beneden te glijden, met Eric achter me aan, en hield pas op met glijden vlak boven een rots. Daar toch maar even op Eric gewacht aangezien het wel een vreemde route was. Nog steeds met twee bagpacks op mijn rug besloot ik één van de tassen even op de grond te zetten. Helaas voor ons begon de tas te rollen en hoorde ik deze ergens in de verte neerploffen.
Zonder over de risico's na te denken daalde ik verder naar beneden totdat ik me op een rots bevond met de tas 10 meter recht onder me. Naar beneden zou me op zijn minst wat breuken gekost hebben en naar boven leek ook onmogelijk. Heb Eric langs de andere kant geleid naar de tas en begon me af te vragen hoe ik hier ooit weg zou kunnen komen zonder te vallen. Na 15 minuten besloot ik toch de gok te wagen en greep ik zoveel mogelijk takken vast om terug omhoog te klimmen. Tot mijn eigen verbazing lukte het me omhoog te komen. Aangezien terug omhoog schier onmogelijk leek door de glijpartijen besloten we om naar beneden richting de rivier te gaan. Nu wel met overleg en ging ik voorop vijf meter naar beneden, waarna Eric de drie tassen naar me toe rolde, en zelf ook volgde. Na een aantal wisselbeurten keek ik plotseling uit op een diepte van 50 meter met daaronder de rivier. Oef wat moesten we nu doen??? Na alle mogelijkheden overwogen te hebben besloten we dat de enige mogelijkheid terug omhoog was, wat met drie tassen vrijwel onmogelijk leek.
Tegelijkertijd besefte ik me dat het maar goed was dat Delphine er niet bij was. Hierdoor waren we in ieder geval van hulp verzekerd, mochten we er niet op eigen kracht uitkomen!

Naar boven was echt verschrikkelijk zwaar en ik probeerde me vooral groot te houden en vertrouwen uit te stralen. Later hoorde ik van Eric dat hij hetzelfde gedaan had. Net op het moment dat ik me over wilde geven aan de vermoeidheid en wachten op hulp, slaakte Eric een vreugdekreet aangezien hij het pad weer had bereikt. In een wereldrecordtijd kwam ik direct erna weer boven. De vermoeidheid was over haha.

Wat een avontuur en het mooie is (achteraf natuurlijk) dat we binnen 10 minuten aan het einde van de trek kwamen. Maar wat heb ik in de piepzak gezeten, moest ook een aantal uur voor mezelf hebben om dit te verwerken. Niet alleen had ik voor mezelf teveel risico's genomen, maar had ik ook mijn metgezel meegenomen.

Gelukkig verliep de terugreis redelijk gesmeerd en kwamen we 's avonds om 22u aan in La Paz. Hier zouden we gezamenlijk nog twee dagen doorbrengen. Voor mezelf kreeg ik het gevoel dat ik ook weer echt zin had om terug te gaan naar Lima om daar aan het werk te gaan, een goed teken! Nadat ik afscheid had genomen van mijn reisgenoten, heb ik nog twee nachten geboekt in Loki's La Paz om toch nog wat te feesten en mensen te ontmoeten. Moet zeggen dat ik erg genoten heb van mijn laatste dagen in Bolivia en ook de rit naar Arequipa viel dit keer mee. Gistermorgen weer aangekomen in Lima en morgen zal ik me melden op kantoor bij Arnaud nadat ik eerst bij de ambassade mijn nieuwe paspoort heb aangevraagd. Al met al echt helemaal tot rust gekomen en hopelijk binnenkort kan ik jullie vertellen dat ik werk gevonden heb.

Ook zal ik dan eindelijk wat meer vertellen over Pisco sin fronteras. Nieuwe foto's zijn wederom te vinden op http://www.flickr.com/markhelmink

Ow ja, mijn nieuwe adres is:
Las Mimosas 227, dpto 21
Barranco, Lima, Peru