Het zit erop!!

Ja en dan zit ruim een half jaar zwoegen in de stof van Pisco erop! Ik moet zeggen het voelt vreemd.

De laatste weken stonden in het teken van het afronden van al de projecten die we aangegaan waren. Dat hield in dat we niet meer mensen met verzoeken om manos de obra (handen om te helpen) konden helpen, maar ons alleen focusten op het gereedmaken van de school in Chincha, de Ebeneezer school, de speeltuin en de Shitters.

Vooral de Shitters was voor mij als algeheel project manager belangrijk. Omdat Burners without borders al lang van tevoren bekend gemaakt had op 16 augustus de deuren dicht te doen verlieten ook veel vrijwilligers voor die tijd Pisco. Voor mij persoonlijk leverde dat nog aardig wat extra stress op aangezien er nog drie shitters gebouwd moesten worden. Bovendien begonnen ook steeds meer vrijwilligers burnt out te raken - doordat het einde in zich is besluiten veel mensen nog even te blijven terwijl een vakantie beter is op dat moment - waardoor het roeien was met de riemen die voorradig waren. Ook ikzelf bleef op de automatische piloot doorgaan. Gelukkig hadden we allemaal hetzelfde doel en konden we elkaar super motiveren om alles af te ronden. Op een aantal kleine dingen na werd alles exact op tijd opgeleverd. Op donderdag een schitterende opening van de school, waar de kinderen en ouders een kleine uitvoering gaven. Op zaterdag een groot afscheidsfeest waarbij verschillende mensen uit Pisco een dankwoordje spraken en op zondag een uitgebreid dankjewel in Chincha. Al met al super bevredigend.

De vrijdag ervoor - 15 augustus - was het exact een jaar geleden dat de aardbeving in Pisco huishield. Wel heel vreemd om op dat moment door Pisco te lopen. Pisco, normaal heel levendig en op die dag heel heel rustig. Vooral bij de plaats waar eens de kathedraal stond en waar 300 mensen in omkwamen, werd er vrij droevige muziek gespeeld en hing er een lijst van mensen die omgekomen waren. Bijna iedereen die je sprak had ook wel een familielid verloren. Wij zelf hielden op straat drie minuten stil en daarna gingen we ingetogen verder.

De volgende dag de laatste vergadering. Omdat we ons andere huis waar normaal alle meetings waren al hadden moeten verlaten, sliep iedereen in het Burner House. Rond het middaguur op zaterdag was het dan echt gedaan. Aan mezelf kon ik het goed merken dat ik me gefocust had op deze datum, want daarna voelde ik me ook helemaal leeg. Alhoewel de nieuwe organisatie Pisco sin fronteras - waarover ik binnen een paar dagen uitgebreid over zal berichten - druk bezig was met het inrichten van hun huis, kon ik me maar met moeite opladen om de financiën voor Burners af te ronden. Gelukkig waren er de laatste weken ook een aantal verse krachten binnengekomen die de mannen van Pisco sin fronteras op sleeptouw namen.

Afgelopen woensdagavond samen met Sam de algeheel manager van BWB Pisco naar Lima gegaan. Aan Sam was ook goed te merken dat ie negen maanden stress had afgerond. Die woensdag werd hij ziek en heeft in mijn apartement alleen maar geslapen totdat ik hem naar het vliegveld bracht.

En nu zit ik dan in Lima, voelt toch een stuk vreemder als voorheen. Wat ga ik nu doen? Dat 7 maanden werken in rampgebied wat doet met je toekomstvisie is zeker. Aan de ene kant ben ik blij dat ik ben doorgegaan tot het einde, aan de andere kant moet ik nu ook heel snel een inkomstenbron vinden. Maar dat ik regelmatig terug zal komen naar Pisco is zeker. Het afscheid was te zwaar om het definitief achter me te laten. Bovendien hebben ze me gevraagd of ik een adviesfunctie wil aanvaarden, waardoor ik maandelijks de boeken moet controleren. Voor de rest ga ik nu vooral rusten en hopelijk kan ik nog even gaan reizen om helemaal fris te worden. Het plan is om Andreas en Hans tegemoed te reizen waardoor we het laatste stuk samen kunnen doen. De avonturen van hen zijn te volgen op http://www.losgringosholandeses.waarbenjij.nu

Gisteren heb ik ruim 100 foto's van de laatste maand op http://www.flickr.com/markhelmink geplaatst!

Tot snel met een nieuwe update omtrent Pisco sin fronteras.

Mark