en nog minder dan twee weken te gaan...

Wow, 27 juni mijn laatste verhaal zie ik nu. In de tussentijd is er een hoop gebeurd. Vandaar waarschijnlijk ook dat ik geen verhaaltjes heb kunnen schrijven.

De eerste week van juli heb ik dan toch besloten om terug naar Nederland te gaan voor de bruiloft van Sjaak en Karin. In mei al had ik een nog bestaand ticket omgeboekt om naar Nederland te kunnen. Alleen de terugreis boeken bleek nog een probleem. Bovendien was ik als projectmanager van de welbekende shitters ook eigenlijk gelegen om twee weken weg te gaan. Uiteindelijk vond ik een geschikte tijdelijke opvolgster, waardoor ik lekker weg kon gaan.

Mijn verblijf in Nederland was echt weer wennen. Tijdens de bruiloft echt superveel schik gehad en kon ik al mijn familie weer zien. Daarna echter werd het echt superzwaar en voelde ik me gestresst worden. Vooral ook de overgang vanuit een rampgebied Pisco en twee dagen later op de vierdaagsefeesten in Nijmegen was te groot. Voelde me een vreemde in eigen land, vandaar ook dat ik waarschijnlijk met heel veel toeristische foto's terugkwam. Uiteindelijk vond ik het natuurlijk wel leuk om in Nederland te zijn, maar was ik wel heel erg blij dat ik weer terugkon naar Peru.

Hier in Pisco waren ze ook blij me te zien. Had bewust twee lege koffers meegenomen naar Nederland zodat ik zoveel mogelijk proviand voor de vrijwilligers en kado's voor de kinderen hier mee kon nemen. Met precies 46 kilo kwam ik dus weer aan in Peru. Aangezien net de overall projectmanager van de Shitters definitief was vertrokken, hadden ze in mijn afwezigheid besloten dat ik de meest geschikte voor deze job was. Gezien het snelle tempo waarmee de afzonderlijke shitterteams functioneerden kon ik dit makkelijk overnemen. Omdat ze vrij zelfstandig opereren, hoefde ik me alleen maar druk te maken om de coördinatie en af en toe kon ik dan ook zelf fysiek inspringen. Na drie zware dagen - de eerste drie dagen zijn altijd weer wennen - had ik eindelijk weer de goede vibe te pakken en als het schema wat ik heb uitgedokterd uitkomt, zijn we zaterdag klaar met het storten van de 9e shitter. Wat voorlopig de laatste betekent. Na zaterdag moet alleen nog het loodgieterswerk gedaan worden en dan hebben we echt schitterend werk verricht. Bovendien staat er ook een concept waardoor we in toekomstige rampgebieden direct veel Shitters kunnen bouwen.

Ondertussen had ik ook een supergaaf meisje ontmoet, waar ik ontzettend veel lol mee heb gehad. Gena komt oorspronkelijk uit Hawaii en op de één of andere manier klikte het supergoed. Tot op heden maakte ik hier beste vrienden voor vier weken en zo was het ook met vriendinnetjes. Alleen met haar voelde het toch anders. Helaas vertrok haar vliegtuig terug naar Hawaii. Vrij droevig moment omdat het misschien wel tot nooit meer ziens is. Maar ja zoals de meeste mij wel kennen zie ik wel hoe de wind gaat en als het meant to be is dan zullen we elkaar nog wel vaker zien!

Goed nieuws is dat er veel progressie is voor een opzet na ons vertrek. Vrijwilligers kunnen nog steeds blijven werken hier en het mooiste is dat het met lokale leiders gaat. Op dit moment zijn ze druk bezig met het inrichten van alle slaapplaatsen. Ik heb veel vertrouwen dat dit concept zal gaan lukken. Burners Without Borders zal in het begin hun Shitter concept beschikbaar stellen, zodat er in de toekomst nog meer shitters gebouwd kunnen worden.

En voor mij, wat heeft het voor consequenties?
Nou op dit moment kan ik zeker niet blijven. Moet terug naar Lima gaan om na te gaan denken wat ik wil gaan doen. Bovendien heb ik wel weer even een break nodig uit de stof hier. Graag zou ik echter wel doorgaan, maar financieel gezien zal ik toch echt betaald aan de slag moeten. Ik zie me in de toekomst echter nog wel regelmatig terugkeren....

Over de toekomstige organisaties en projecten die er gaande zijn zal ik op iets kortere termijn verslag doen.

Nieuwe foto's staan op http://www.flickr.com/markhelmink

Chauuuu vanuit Pisco